در زمین بی زمانی ناکجا آبادی ام

شهروند روستای هرچه بادابادی ام

سوی بی سویی دوخلسه مانده تا ژرفای خواب

پشت خلوت هاست آری پرسه ی اجدادی ام

گندمی تو کشتزاران از تو سرشار طلاست

جز به بوی تو نگردد آسیاب بادی ام

حس نزدیکی آهو بوده ام با خون دشت

در میان حلقه ی آب و علف بنهادی ام

چشمهای مهربانی از نظر دورم نداشت

ای بغل آیینه تن آغوش ها بگشادی ام

چیست در رویای بادآواز شب هنگام عشق

آبشار زلف تو بر شانه ی شمشادی ام

سنگ بودم مردگی می رفت تا خاکم کند

با دم گلسنگی ات دنیای دیگر دادی ام

از پری زادان شعرآغاز روز خلقتی

با خیالت دیوبند قلعه ی آزادی ام

گوش دار اینک زمان از من نمکگیر صداست

در صدف های تهی از شور دریا زادی ام

بیستون مضمون شیرینی ندارد شوخ من

موشکاف حیرت آمد تیشه ی فرهادی ام

تاب خوار جمعه ی جنجالی ام چون کوچه باغ

روح تعطیلی است در رفتار کودکشادی ام

پیش آتش بازی چشمت، زمستان قصه ایست

از تو می گویند پیران شب آبادی ام ...